اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی

اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی

اختلال عملکرد تاندون تیبیا خلفی یکی از شایع ترین مشکلات پا و مچ پا است و زمانی رخ می دهد که تاندون تیبیال خلفی ملتهب یا پاره شود، در این حالت ممکن است تاندون قادر به ایجاد ثبات و حمایت از قوس پا نباشد و در نتیجه صافی کف پا ایجاد شود.

اکثر بیماران را می توان بدون جراحی، با استفاده از ارتز و بریس درمان کرد. اگر ارتزها و بریس ها تسکین دهنده نباشند، جراحی می تواند راه موثری برای کمک به درد باشد. جراحی ممکن است به سادگی برداشتن بافت ملتهب یا ترمیم یک پارگی باشد. با این حال، بیشتر اوقات، جراحی بسیار درگیر کننده است و بیماران زیادی پس از جراحی متوجه محدودیت هایی در فعالیت هایشان خواهند شد.

آناتومی

تاندون تیبیال خلفی یکی از مهم ترین تاندون های ساق پا است. تاندون، ماهیچه ها را به استخوان ها می چسباند و تاندون تیبیال خلفی، ماهیچه ی ساق پا را به استخوان های داخل پا می چسباند. وظیفه اصلی تاندون بالا نگه داشتن قوس و حمایت از پا در هنگام راه رفتن است.

تاندون تیبیال خلفی، ماهیچه ی ساق پا را به استخوان های داخل پا متصل می کند.

علت

وقوع آسیب جدی، مانند سقوط، می تواند تاندون تیبیال خلفی را پاره کند یا باعث التهاب آن شود. تاندون همچنین ممکن است به دلیل استفاده بیش از حد پاره شود. به عنوان مثال، افرادی که ورزش های پرتحرک مانند بسکتبال، تنیس یا فوتبال انجام می دهند، ممکن است در اثر استفاده مکرر دچار پارگی تاندون شوند. به محض اینکه تاندون ملتهب یا پاره شد، قوس کف پا به مرور زمان به آرامی کاهش پیدا می کند.

اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی در زنان و در افراد بالای 40 سال شایع تر است. دیگر عواملی که احتمال خطر را افزایش می دهند عبارتند از چاقی، دیابت و فشار خون بالا.

علائم

درد در امتداد قسمت داخلی پا و مچ پا، جایی که تاندون قرار دارد ایجاد می شود و ممکن است با تورم همراه باشد.

دردی که با فعالیت بدتر می شود: فعالیت های با شدت یا ضربه زیاد، مانند دویدن، ممکن است بسیار سخت باشند. برخی از بیماران ممکن است برای مدت طولانی در راه رفتن یا ایستادن مشکل داشته باشند.

درد در قسمت خارجی مچ پا: زمانی که قوس استخوان کف پا کاهش می یابد، استخوان پاشنه ممکن است به موقعیتی در خارج از خود تغییر مکان دهد. این موضوع می تواند به قسمت خارجی استخوان مچ پا فشار وارد کند. همین نوع درد در آرتریت پشت پا دیده می شود.

شایع ترین محل درد در امتداد مسیر تاندون تیبیال خلفی (خط زرد) است که در امتداد پشت، داخل پا و مچ پا حرکت می کند.

 

معاینه دکتر

تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی

پزشک از شما یک تاریخچه پزشکی کامل می گیرد و در مورد علائم شما می پرسد. در طول معاینه ی پا و مچ پا، پزشک بررسی خواهد کرد که آیا علائم ذکر شده وجود دارند یا خیر.

تورم در امتداد تاندون تیبیال خلفی: این تورم از ساق پا تا داخل پا و مچ پا ادامه دارد.

تغییر در شکل پا: ممکن است پاشنه به سمت بیرون متمایل شده و قوس آن کاهش یابد.

نشانه ی دیگر هنگام نگاه کردن به پاشنه پا از پشت بیمار، معمولا فقط انگشت پنجم و نیمی از انگشت چهارم دیده می شود. در تغییر شکل کف پای صاف، قسمت بیشتری از انگشتان پا دیده می شود.

 

این بیمار دارای اختلال عملکرد تاندون تیبیال خلفی با تغییر شکل کف پای صاف است. (عکس سمت چپ)

جلوی پای بیمار به سمت بیرون است. (عکس سمت راست)

حتی انگشت شست پا نیز از پشت پای این بیمار قابل مشاهده است.

 

تست “بالا رفتن روی سینه پا”: اینکه بتوانید روی یک پا بایستید و روی نوک پا بالا بیایید، نیاز به یک تاندون تیبیال خلفی سالم دارد. هنگامی که بیمار نمی تواند روی یک پا بایستد و پاشنه پا را بالا بیاورد، نشان دهنده مشکل در تاندون تیبیال خلفی است.

 

این بیمار قادر است تست بلند شدن روی سینه پا را روی پای راست انجام دهد.

انعطاف پذیری محدود: پزشک ممکن است سعی کند پا را از یک طرف به سمت دیگر حرکت دهد. برنامه ی درمان پارگی تاندون تیبیای خلفی بسته به انعطاف پذیری پا متفاوت است. اگر انعطافی وجود نداشته باشد یا انعطاف پذیری محدود باشد، باید درمان متفاوتی نسبت به پای انعطاف پذیر انجام شود.

دامنه حرکتی مچ پا تحت تأثیر قرار می گیرد: حرکت به سمت بالای مچ پا (دورسی فلکشن) می تواند درکف پای صاف محدود شود. دامنه ی حرکت محدود به سفت شدن عضلات ساق پا منجر می شود.

 

درمان غیر جراحی

در اکثر بیماران علائم با درمان غیرجراحی مناسب از بین خواهد رفت اما مدت زمان درد حتی با درمان زودهنگام ممکن است بیش از 3 ماه طول بکشد. برای بیمارانی که برای چندین ماه درد دارند، غیر معمول نیست که درد 6 ماه دیگر پس از شروع درمان ادامه یابد.

 

استراحت

کاهش یا حتی توقف فعالیت هایی که درد را تشدید می کنند، اولین قدم است. جایگزین کردن فعالیت ها به ورزش های کم تحرک تر مفید است. دوچرخه‌ سواری و یا شنا، ضربه و فشار زیادی به پا وارد نمی ‌کنند و عموماً توسط اکثر بیماران تحمل می‌شوند.

یخ

بسته های سرد را روی دردناک ترین ناحیه تاندون تیبیا خلفی به مدت 20 دقیقه، 3 یا 4 بار در روز قرار دهید تا ورم را کاهش دهید. یخ را مستقیماً روی پوست قرار ندهید. قرار دادن یخ روی تاندون بلافاصله پس از اتمام تمرین به کاهش التهاب اطراف تاندون کمک می کند.

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی

داروهایی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن درد و التهاب را کاهش می دهند. مصرف چنین داروهایی حدود نیم ساعت قبل از فعالیت ورزشی به محدود کردن التهاب اطراف تاندون کمک می کند. اگر دارو بیش از 1 ماه استفاده شده است، با پزشک خود صحبت کنید.

بی حرکتی

گچ گرفتن پا ممکن است برای 6 تا 8 هفته استفاده شود و اجازه می دهد تا تاندون استراحت کند و تورم کاهش یاید. با این حال، گچ گرفتن باعث آتروفی سایر عضلات ساق (کاهش قدرت) می شود و بنابراین تنها در صورتی استفاده می شود که هیچ درمان محافظه کارانه دیگری کارساز نباشد.

 

ارتز

از رایج ترین درمان های غیر جراحی برای کمک به صافی کف پا استفاده از بریس و ارتز است، در بیمارانی که تغییرات متوسط ​​تا شدید در شکل پا دارند، ارتز سفارشی مورد نیاز است. ارتز های سفارشی به پزشک اجازه می دهند تا موقعیت پا را بهتر کنترل کند.

 

بریس ها

با استفاده از مچ بند ممکن است بتوان به صافی کف پای خفیف تا متوسط ​​کمک کرد. بریس از مفاصل پشت پا حمایت می کند و  باعث می شود که تاندون دچار کشش نشود بعلاوه می تواند به برخی از بیماران کمک کند تا از جراحی اجتناب کنند.

 

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی تاندون را تقویت می کند و می تواند به بیماران مبتلا به بیماری خفیف تا متوسط ​​تاندون تیبیال خلفی کمک کند.